12: Ἡκτωρ και Ἀνδρομαχη

Introductie

Hektor had zich in de stad teruggetrokken om een offer aan de goden te brengen. Voordat hij teruggaat naar het slagveld, neemt hij afscheid van zijn vrouw Andromache. Zij smeekt hem binnen de stadsmuren te blijven, omdat hij de enige familie is die ze overheeft. Maar Hektor wil er niets van weten: het zou schandelijk zijn om terug te deinzen van de strijd!

Ὁ Ἕκτωρ ἐν τῇ Τροίᾳ ἐμάστευε τὴν γυναῖκα·

ἡ γὰρ Ἀνδρομάχη οὐκ ἐν τοῖς μεγάροις ἦν. Τέλος

δ’ ηὗρε τὴν γυναῖκα ὁ Ἕκτωρ ἐπὶ τοῦ πύργου

σὺν τῷ τέκνῳ. Ἐπεὶ δ’ ἡ Ἀνδρομάχη εἶδε τὸν

Ἕκτορα, εἶπεν αὐτῷ· «Ἱκετεύω σε, μένε καὶ μή

με λεῖπε· σὲ γὰρ μόνον ἔχω. Τὸν μὲν πατέρα μου

ὁ Ἀχιλλεὺς ἔκτανε δόρατι, τὴν δὲ μητέρα ἔλαβεν

ὡς δούλην. Ἔπειτα δ’ ἡ Ἄρτεμις ἔτυχεν αὐτῆς

οἰστῷ, οὕτω δὲ ἡ μήτηρ μου ἔθανεν. Ἦσαν

δέ μοι καὶ ἑπτὰ ἀδελφοί· πάντας δὲ μιᾷ ἡμέρᾳ

ἔκτανεν ὁ Ἀχιλλεύς. Νῦν οὖν σὲ μόνον ἔχω.»

Ὁ δ’ Ἕκτωρ εἶπεν αὐτῇ· «Ὦ γύναι, οἰκτίζω

μὲν σὲ καὶ τὸ τέκνον, ἀλλ’ αἰσχρόν ἐστιν εἰ τῆς

μάχης οὐ μετέχω· ἐν γὰρ τῇ μάχῃ τὴν ἀρετὴν

φαίνειν μέλλω. Μή με κώλυε. Γίγνωσκε γὰρ

ὅτι σὲ καὶ τὸν υἱὸν ἡμῶν οὔποτε ἑκὼν λείπω,

ἀλλ’ ἐμοὶ λῷόν ἐστι θνῄσκειν ἢ ἀκούειν ὅτι

οἱ Ἕλληνές σε ὡς δούλην ἔλαβον.»

Ἔπειτα δ’ ἔτραπε τὴν κεφαλὴν πρὸς τὸν υἱόν.

Τὸ δὲ τέκνον αὐτίκ’ ἔκραγεν· φόβον γὰρ

ἔσχε διὰ τὰ ὅπλα καὶ διὰ τὴν χαλκῆν κόρυθα.

Ὁ δ’ Ἕκτωρ ἐκάχαζε καὶ τὴν κόρυθα ἀπὸ τῆς

κεφαλῆς ἔλαβεν. Ἔπειτα δὲ τὸν υἱὸν ἐν ταῖς

ἀγκάλαις εἶχε καὶ εὐχὴν τοῖς θεοῖς εἶπεν. Ἀλλὰ

μάτην τοὺς θεοὺς ἱκέτευεν· τὴν γὰρ ἀθλίαν

τύχην οὐκ ἔφυγεν.