17: Funus

Nuper Marcus Aurelius Lentulus uxorem morte

amiserat. Maritus tristis funus sollemne suae

Fabiae fecit. Sollemniter in agmine processerunt

homines multi, omnes vestibus tristibus induti.

Misere lacrimabant et magno clamore plangebant.

Agmen triste per vias iit. Mox exiit ex urbe. Haud

longe ab urbe rogus erat. Viri fortes lectum funebrem

portaverunt et in rogum imposuerunt. Deinde

Lentulus vestes uxoris in rogum imposuit et dixit:

‘Vale, Fabia, valde te amavi. Me felicem fecisti.’

Tunc rogum face accendit.

Nunc nox est, sed Lentulus dormire non potest.

Cogitat: ‘Uxor bona fuit Fabia mea. Fuit femina

fortis et acris, ego autem lenis sum et aliquando

paulum neglegens. Verbis acriter me castigare

poterat, si quicquam paulum neglegenter feceram!

Iam nunc magnopere ea careo: careo voce dulci,

careo etiam verbis acribus meae Fabiae...’

Subito apparet ei uxoris umbra. Irate clamat:

‘Caudex! Nebulo! Tu, Lentule, semper quidem

neglegens fuisti, sed nonne potuisti facere

diligenter funus uxoris? Sed tamen id quoque

tua culpa ad inritum cecidit! Nihil bene facis,

numquam!’ Lentulus timide rogat: ‘Dic mihi,

mel meum: quid male feci?’ Irata voce Fabia

respondet: ‘Unam tantum soleam auratam

habeo. Nunc uno pede nudo inter umbras ire

debeo!’ Deinde evanescit.

Lentulus soleam secundam invenire temptat.

Ubique diu quaerit. Postquam tandem invenit,

Lentulus soleam rite dat igni, dum dicit: ‘I, solea,

celeriter accede ad Fabiam, nam ea te impatienter

exspectat!’