45: Nero

‘Ardet Roma!’ Ubique haec verba audiebantur.

Tota urbe vocabantur Vigiles, qui incendium

exstinguerent. At Vigiles ignem sistere haud

poterant. Etiam ignem sistere non potuissent,

si multa milia hominum habuissent, qui hamas

inter se tradentes flammas aqua exstinguerent.

Praefectus Vigilum viris dixit: ‘Contra ignem

nihil efficere possumus. Quam plurimos homines

servare temptemus!’ Itaque per ardentes vias

currentes Vigiles populo persuaserunt ut quam

celerrime fugeret.

Prope montem Palatinum convenerunt virum

grave onus portantem. Dixerunt: ‘Relinquas

omnia quae portas. Onus te tardiorem facit. Si

nihil portavisses, e periculo iam dudum evasisses!’

Respondit ille: ‘Si autem bona omnia relinquerem,

postea nihil haberem, quo uxorem liberosque

alerem. Quid faciamus, cum cuncta amiserimus?

Ubi habitemus? Quomodo vivamus?’ Vigiles:

‘Omitte querelas! Uxor liberique malint incolumem

videre te quam bona tua. Effuge!’ Vir eis paruit.

Subito turba adulescentium irate clamantium

Vigilibus obviam venit. Exclamavit aliquis eorum:

‘Utinam princeps Nero pro salute populi aliquid

faceret! Si hortos suos patefaceret, multi cives

servarentur.’ Alius ‘Fama est’ inquit ‘Neronem

ne Romae quidem esse! Fama est eum longe

a periculo carmen triste canere de exitio urbis

illustris Troiae!’ Alius addidit: ‘Utinam suam

urbem melius curaret! Nisi procul esset,

crederem Neronem ipsum incendium incepisse,

ut maiorem partem urbis sibi obtineret!’ Vigiles

eos monuerunt: ‘Fugiatis! Fortasse ignis hic ortus

non esset, si principem verum pro poeta isto

haberemus. Tamen hinc effugere magis vobis

prodest quam maledicere Neroni.’ Iam effugerant

adulescentes.