6: Tekst

Romani bellum gerunt, sed haud facile est

victoriam parere. Dux Romanorum cladem timet.

Auxilium deorum orat. Subito sonitus ungularum!

Equi accedunt. Equi sunt candidi et ingentes.

Sedent in equis viri, candidi et ingentes. Hostes

pavescunt. Dicunt: ‘Non sunt viri, sed dei! Sunt

Castor et Pollux! Si in pugna dei Romanis favent,

vincere nobis fas non est.’ Ideo hostes fugiunt.

Sic auxilio Castoris et Pollucis Romani hostes

vincunt.

Interea in urbe populus pugnae eventum exspectat.

Turba feminarum, puerorum et puellarum in

foro est. Omnes tacent. Anxii sunt. Timent pro

vita militum, nam patres et fratres et mariti in

bello pugnant. Cladem timent. Matri dicit puer:

‘O mater, si hostes vincunt, num licet eis me

vendere sicut servum?’ Mater lacrimat: ‘Hostibus

licet facere, quod cupiunt, nisi milites Romae

eos vincunt.’ Anicula eam corrigit: ‘Lacrimare

haud prodest. Melius est auxilium deorum orare.’

Statim turba deos orat.

Subito puella clamat: ‘Equi accedunt!’ Equi sunt

Castoris et Pollucis. Ridet anicula: ‘Ecce, dei nobis

favent, sicut semper. Romam dei amant!’ Equi

Castoris et Pollucis aquam bibunt e fonte prope

templum Vestae. Ibi dei populo de victoria narrant.

Turba exsultat. Mox intrant urbem dux quoque

et milites. Romani victoriam celebrant. Dux

Romanorum civibus dicit: ‘Necesse est aedificare

templum Castori et Polluci, sed ubi?’ Clamat

ducis uxor: ‘Scilicet in loco, ubi nuper dei nobis

de victoria narraverunt!’