41: Idus Martiae

Idibus Martiis mane e somnio terribili excitata

Calpurnia dixit marito: ‘O Iuli, dormiens vidi te

in gremio meo confodi! Et clausae ianuae cubiculi

subito sponte patuerunt. Hos visus puto omina,

quae valde me terrent. Oro te, mane domi! Multo

melius est te hodie non exire, nam imminet tibi

magnum periculum!’

Dulciter mulcens crines eius Caesar uxori

respondit: ‘O cara Calpurnia, nihil est! Isti metus

inanes sunt. Nonne scis interpretationem horum

visuum saepe ambiguam esse? Ego dormiens

me supra nubes volare, me cum Iove dextram

manum iungere vidi. Quid hoc significat?

Utrum significat Iovem mihi favere an me mox

interiturum esse? Magnopere interest me senatui

adesse, nam consilia ampla non sine Caesare capi

possunt. Brutus ipse confirmavit senatores sine

me hodie conventum utilem habere haud posse.

Pietate coactus exibo. Num vis me neglegere

officium meum? Me incolumem rediturum esse

promitto.’ Deinde Caesar uxorem lacrimantem

et frustra orantem reliquit. Toga indutus ad

curiam adiit.

Caesarem curiae appropinquantem convenit

Spurinna haruspex, qui eum paucis diebus ante

monuerat. Caesar haruspicem salutans ‘Ecce,’

inquit, ‘Adsunt Idus Martiae. Nihil malum autem

mihi contigit!’ Vultu gravi Spurinna respondit:

‘Memento verborum meorum: cave Idus Martias!

Heri regaliolus ferens laureum ramulum in

curiam volavit. Per breve tempus requiescens

in solo sedebat, cum subito multi alii volucres

curiam invaserunt et regaliolum in solo sedentem

necaverunt. Cave: venerunt quidem Idus Martiae

— nondum autem praeterierunt!’